پابرهنگان

نوشته‌اند در جنگ‌های دوم ایران با روس که با فتوای جهاد علما و مراجع تقلید علیه ظلم و جنایات روس‌ها شکل گرفت، «سیدمحمد طباطبایی اصفهانی» معروف به سیدمحمد مجاهد، از علمای مقیم کربلا فتوایی صادر کرد و توانست سایر علما را نیز در جهاد علیه کفار روس مشارکت دهد. ایشان طی نامه‌ای به فتحعلی شاه، نظر خود و سایر علما را اعلام کرد و فتحعلی شاه نیز برای جنگ با روس‌های متجاوز اعلام آمادگی کرد.
مردم ایران نیز با فتوای علما به غیرت آمده و لشکری برای جهاد با روس‌ها راهی شد. 
در این مسیر نوشته‌اند که مردم ابراز ارادت عجیبی به آقا سیدمحمد مجاهد می‌کردند. تا جایی که «کجاوه او را می‌بوسیدند. نردبانی را که از آن کجاوه عروج کرده بود می‌بوسیدند و خاک زیر سم قاطر او را جمع می‌کردند.»(در گزارش‌های اسناد وزارت خارجه انگلیس آمده)
و حتی نوشته‌اند که موقع عبور از شهر قزوین، وقتی در حوض مدرسه آن‌جا وضو گرفت، مردم هجوم آورده و تمام آب حوض را به تبرک بردند.
بعد از اینکه جنگ با روس‌ها به دلایلی چون بازگشت فتحعلی شاه به حرمسرای تهران، تعلل و عدم پشتیبانی مالی از لشکر، ضعف و سستی فرماندهان و خارج کردن شاهزادگان از معرکه نبرد و ایجاد ترس در لشکر، خیانت افسران انگلیسی توپخانه و... روس‌ها پیروز شدند و تبریز را هم تصرف کردند و نهایتاً با قرارداد ننگین ترکمانچای جنگ تمام شد، درباریان و منورالفکران موقعیت را برای تضعیف علما و مرجعیت مناسب دیدند و سعی کردند شکست را گردن علما بیندازند و فتوای جهاد آنها را عامل شکست مفتضحانه از روس‌ها جلوه دهند!
لذا از هیچ تهمت و دروغ و هتک حرمتی علیه عالمان دینی فروگذار نکردند و متاسفانه وسوسه‌های آنها موثر افتاد.
به طوری که در بازگشت علما، در همان شهر قزوینی که آب حوض وضوی آقاسید محمد مجاهد را برای تبرک بردند، آب دهان بر روی سید انداختند و او در همان شهر در اثر اهانت‌های بی‌شمار رحلت کرد!

حواس‌مان باشد؛ شأن و جایگاه مرجعیت را برای ما تنزل ندهند! عالمان مجاهد را عامل سختی‌ها و تحریم‌ها و مشکلات جلوه ندهند! کما اینکه در انتخابات اخیر خبرگان رهبری چنین تلاشی از سوی دشمن انجام شد.
نرسانند روزی را که به علمایی که امروز برای ما محترم هستند، اهانتی روا داریم!